Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus !
Wielce Szanowny Księże

Nazywam się Jadwiga Pakuła – jestem rodzoną starszą siostrą św. pamięci Czesławy Julii Tessarek. List ten, który teraz piszę jest nawiązaniem do telefonicznej rozmowy mającej miejsce w dniu 28. lipca, w której to przekazałam smutną wiadomość o odejściu mojej Siostry. Jest też próbą odpowiedzi na Księdza sugestię, by choć fragmentarycznie przedstawić osobę Julii. Siostra zmarła 20.lipca w Bremen, w szpitalu o godzinie 4,20 nad ranem. Dotknęła Ją straszna, niewyleczalna choroba: stwardnienie rozsiane boczne. Wiadomość tę przekazałam na ręce Szanownego Księdza z myślą i pragnieniem o powiadomieniu o tym nieobojętnego uczuciowo dla Niej środowiska. Wiedziałam, jak ważne dla mojej Siostry były poetyckie spotkania w Choszcznie. Mawiała, że tam pozostawiła część swojej duszy, podkreślała, jak bardzo chłonęła tamtą atmosferę i klimat, jak wracała stamtąd ubogacona wewnętrznie, jak mocno nosiła w sercu Księdza, księże Sławomirze /przepraszam za zbyt poufny ton, ale tak to czuję/, jak przeżywała perspektywę ponownego spotkania z tym nowym dla Niej światem. Ubóstwiała /jak mawiała/ magię tamtych spotkań. Przygotowując się zawsze do Nocy Poetów, napełniała się wielkim entuzjazmem i niepohamowaną radością. Choroba wszystko przerwała i kiedy coraz bardziej stawała się dla Niej bezlitosna, Siostra wtedy już wiedziała, że nigdy nie będzie dane Jej tam pojechać. W telefonicznych rozmowach dzieliła się ze mną wielkim żalem. Płakała. Choć choroba postępowała, Julia była niezmiennie logiczna i świadoma rzeczywistości. Kiedy potrafiła jeszcze mówić, podkreślała wdzięczność i podziękowania dla Księdza, księże Sławomirze, za docenienie Jej amatorskiej twórczości, za wydanie tomiku „Uczucia ludzkie”, za każde słowo otuchy i pocieszenia. W tym miejscu, jako Jej siostra pragnę szczerze przyłączyć się do tych podziękowań i wyrazić Szanownemu Księdzu naszą rodzinną wdzięczność za owocne pokierowanie tą niezwykłą i znaczącą cząsteczką Jej życia. Wcześniej w refleksji nad swoim życiem niejednokrotnie zadawała sobie pytanie: jak to się stało i za czyją przyczyną tak się zdarzyło, że ona tak prosta, skromna, nigdy nie domagająca się niczego, dostąpić mogła tak zaszczytnego wyróżnienia i stanąć publicznie i odważnie recytować własne teksty. Mówiła, że często strofy te tworzyły się w Jej głowie podczas snu – budziła się wówczas i natychmiast je zapisywała. Czasem miała wrażenie, że Ktoś je dyktuje. Zdawała sobie sprawę, że są niepoprawne gramatycznie, stylistycznie, ułomne w rymie, lecz nie było to dla Niej żadną ujmą, ani powodem do kompleksów, chociaż nieraz czyniła z tego powodu usprawiedliwienia. W życiu rodzinnym była zawsze kochaną siostrą i dobrą córką, a potem najczulszą żoną i matką. Posiadała dar „robienia czegoś z niczego”. Nikt w rodzinie nie prowadził tak smacznej i kolorowej kuchni, nikt nie miał takich pomysłów na urządzanie mieszkania, na organizowanie rodzinnych spotkań, na robienie zaskakujących niespodzianek jak Julia. Nikt nie przysyłał tak pięknie ozdobionej korespondencji. Pamiętała zawsze o urodzinach i imieninach każdego z nas - z najbliższej rodziny, pamiętała o wszystkich świętach, na naszych wigilijnych stołach nigdy nie brakowało opłatka od Julii. Była bardzo pracowita i oddana temu, co robiła. Z nienaganną gospodarnością i starannością prowadziła dom, ogród działkowy i altanę - o niezwykłej aranżacji wnętrza. W ogrodzie królowały przecudne kwiaty i krzewy ozdobne przywiezione z Polski, dojrzewały tam przeróżne „polskie” owoce, warzywa. Wnętrza mieszkania i altany zdobiły Jej autorskie obrazy olejne. Malowała bardzo ciekawe i ładne pejzaże. Potrafiła pięknie wyszywać. Wszyscy w rodzinie podkreślali, że jest jedyną wśród rodzeństwa o tak niezliczonych i nieprzebranych talentach i uzdolnieniach, o wytrwałej pracowitości i najbardziej zrównoważonym charakterze. W trudniejszych rozmowach, czy rodzinnych sporach, aby nikogo nie zranić, ważyła każde słowo. Każdemu potrafiła od razu przebaczać. Rodzice mawiali, że nie wiadomo po kim odziedziczyła takie cechy i uzdolnienia. Na świat przyszła jako czwarte dziecko - było nas siedmioro /dwóch młodszych braci (już odeszli wcześniej) i pięć sióstr/. Od naszej Mamy dowiedzieliśmy się /my rodzeństwo/, że jako niemowlę nigdy nie płakała. Gdy była głodna wysuwała swój maleńki języczek i ssała go jak smoczek, jeśli w kołysce nie miała żadnej zabawki, to cichutko bawiła się swoimi rączkami, czy rąbkiem pierzynki. Już jako kilkuletnia dobrze mówiąca dziewczynka gromadziła nas - trzy starsze siostry wokół siebie i snuła wymyślone opowieści o wielkich gwiazdach, różnych słońcach, o podróżach na skrzydłach przedziwnych ptaków, a my jak zaczarowane z otwartymi buziami słuchałyśmy tego z podziwem /jeszcze w „strzępkach” to pamiętamy/. W całym swoim życiu miłowała taniec i piosenkę. Bardzo często od samej młodości bawiła się na wszelkich zabawach, nawet tych odpustowych organizowanych w święta parafialne /teraz już ich nie ma/. W życiu dojrzałym tańcem zaraziła swojego męża. W Bremen mieli swoje wybrane kluby, w domu płyty z ulubionymi piosenkami. Nie lubiła opery i sztuk teatralnych, choć w teatrzykach szkolnych „obdarzana” przez nauczyciela różnymi „rolami” chętnie uczestniczyła. Śpiewała i tańczyła przy każdej nadarzającej się okazji, nawet na ulicy – tam, gdy gdzieś rozbrzmiewała muzyka. Działo się to najczęściej podczas spotkań rodzinnych w mieście Łodzi na głównej, wolnej od ruchu motoryzacyjnego ulicy Piotrkowskiej. Zdarzało się, że takim zachowaniem prowokowała i wiele osób wśród kawiarnianych stolików zaczynało tańczyć i śpiewać. My, rodzeństwo byliśmy tego świadkami. Łódź to centrum życia naszej Rodziny. Bytuje tam od zawsze jedna z sióstr z dziećmi, wnuczętami i prawnukami. Tam toczyły się zawsze tradycyjnie okazjonalne spotkania rodzinne, zwłaszcza wtedy kiedy jeszcze żyła nasza Mama /po śmierci Taty przeniosła się do Łodzi/. Tato zmarł o wiele lat wcześniej - jako młody 55-letni mężczyzna. Teraz niestety, tradycja tamtych spotkań obumiera, a właściwie już prawie obumarła, bo jest nas coraz mniej i jesteśmy coraz, coraz starsi. Jednak miasto Łódź jest nam ciągle bliskie, bo z biednej wsi /Sucha Górna/ Rodzice wysyłali nas kolejno do tzw. Szkół - właśnie do pobliskiej Łodzi. Tam zdobywaliśmy edukacje, tam przeżywaliśmy swoje pierwsze przyjaźnie i miłości i stamtąd szliśmy już samodzielnie w życie. Kilkoro z nas ukończyło studia i rozpierzchło się po Polsce, a Julia z własnego wyboru, wyjeżdżając ze Szczecina /tam mieszkała i tam poznała męża/ znalazła się za granicą w RFN – w Bremen. Nieprzerwanie przez całe lata bardzo tęskniła za Polską i dlatego dość często z mężem i dziećmi odwiedzała rodzinę, a nieraz też sama wpadała tylko na kilka dni – to do Łodzi, to do Szczecina. Chadzała wówczas dawnymi ścieżkami i ulicami Szczecina i Łodzi, odwiedzała miejsca, które w sercu nosiła. Pewnego razu będąc w Szczecinie w odwiedzinach u sióstr, zapragnęła odwiedzić miejsce, w którym przed wielu laty mieszkała z mężem i pierwszym maleńkim synkiem. Gościnny gospodarz ze zrozumieniem i sympatią przyjął „nietypowych gości” i pozwolił na obejrzenie mieszkanka i widoku z balkonu /byłam uczestnikiem tej wizyty/. Siostra głęboko przeżyła to zdarzenie. Wiadomo, że wszystko było tam inne i obce dla niej, ale jedna rzecz, którą Julia dostrzegła, przyprawiła Ją o łzy. Była to półka w łazience. Była niezmieniona - taka, jaką wyprowadzając się stamtąd przed czterdziestu laty zostawili i nawet w tym samym miejscu wisiała, tyle tylko, że nieco pociemniała. Była ze świerkowej deski - własnoręcznie wykonana przez Ryszarda - Jej męża. Z wielkim wzruszeniem ją oglądała i dotykała.
W latach 70-tych i 80-tych - latach ciężkich dla Polski, Julia powzięła misję pomagania rodzinie w Polsce. Słała często paczki dla całej rodziny: nie tylko dla rodziców i dla nas sióstr, braci i naszych dzieci, ale też dla bliższych ciotek. Pewnego razu zapowiedziała przyjazd pociągiem z przesiadką w Kutnie /stacja kolejowa niedaleko miasta Łodzi/. Gdy przyjechaliśmy na miejsce, nie mogliśmy uwierzyć … z przedziału towarowego pracownik kolei wyładowywał na peron ogromne ilości kartonów. Musieliśmy zamówić duży samochód, aby dowieźć to wszystko do celu. Również przez wiele lat wszystkich z rodziny kolejno zapraszała w odwiedziny. Szwagier Ryszard, człowiek o wielkiej dobroci zawsze sprzyjał nam wszystkim, nigdy nikomu nic nie wymawiał, tłumaczył, że jeśli oni poprawili swój byt w Niemczech, pomoc rodzinie w Polsce w tych nieprzyjaznych czasach historii nie powinna nikogo krępować, ani wstydzić. Oboje pracowali fizycznie. Siostra sprzątała gabinety lekarskie i restaurację, a szwagier pracował na kolei. Z rozmów z nimi wiedzieliśmy, że w wykonywaniu swojej pracy byli zawsze bardzo solidni, obowiązkowi i przez swoich pracodawców cenieni. Julia i Ryszard byli małżeństwem naznaczonym mało spotykaną siłą miłości, mało spotykaną siłą wzajemnego poszanowania, przywiązania i zrozumienia. Po śmierci męża i po usamodzielnieniu się dzieci /Piotra, Karoliny i Krystiana/, kiedy w mieszkaniu zrobiło się więcej miejsca, Julia przez kilka lat wielu członkom rodziny, którzy przyjeżdżali za pracą, za darmo użyczała kąta i pomagała w poszukiwaniu dla nich pracy. Całe życie zmagała się z wieloma problemami, często bardzo trudnymi, ale zawsze wychodziła z nich obronną ręką. Jednak kiedy u córki Karoliny zdiagnozowano złośliwego raka, załamała się psychicznie. Długo trwała walka o życie Karoliny. Było to dla nas w Polsce wielkie zmartwienie. W tej chwili po kilku latach stan zagrożenia minął i nasza siostrzenica czuje się dobrze. Julia miała też w życiu bardzo dużo powodów do radości…między innymi wtedy, gdy dzieci z powodzeniem kończyły szkoły, kiedy otrzymywały satysfakcjonujące prace, kiedy najmłodszy syn Krystian po obronie doktoratu na uniwersyteckim wydziale fizyki podjął decyzję o kontynuowaniu badan naukowych w tej dziedzinie w Kalifornii, kiedy rodziły się wnuczęta i rosły dobrze wychowywane. Odejście Mojej Ukochanej Siostry pogrążyło mnie w wielkim smutku, bólu i głębokiej żałobie. Bardzo mi Jej brakuje, tęsknię za Nią silniej i mocniej niż kiedykolwiek w życiu.
Szanowny księże, pragnę podziękować za przesyłkę – zawartość jej wzruszyła mnie bardzo głęboko. Dziękuję serdecznie i przesyłam słowa wdzięczności.
SZCZĘŚĆ BOŻE !
Z wyrazami szacunku Jadwiga Pakuła
Gorzów Wielkopolski dnia 09.08. 2021 r.