Dotykam

Stare domy pachną tajemnicą.
Farbują się na zielono niczym lichwiarz dukaty.
Jękliwie przeciągają struny schodów,
drzwi starych szaf i skrzypiące podłogi.
Rozpostarte po kątach pajęczyny, jak notesy
pełne są symboli. Znaków, skrywanych
przed obwolutą spojrzeń.


W przedhistorycznym klaserze
(dla mnie historia zaczyna się od narodzenia)
kilka równie starych fotografii domów,


o których nie pamięta już nikt.
Pieczołowicie układam znaczek po znaczku.
Czytam, jak z najpiękniejszej książki.
Moje dziecięctwo staje się wtedy długie niczym
towarowy pociąg, który przeciągłym gwizdem
mija rozciągnięty za oknem las semaforów.


Nie muszę tego widzieć – szklanki podskakują
w kredensie. drżą szyby w oknach.
Zatopiony w czasie, wywracam życiorysy.
Przywołuję wydarzenia, wykopuję je z wieczornych
rozmów przy piecu. Często zakrapianych szklaneczką
wina spuszczanego z dzwonu baniaka.
Powoli wyrastam. Zaznaczam czas, dotykam.



A życie toczy się dalej

Już nie pamiętam, który to z kolei rok
lato nie może doczekać września.
Tak, jakby środek wszechświata
rozpadł się nagle na dwie połowy,
z których jedna to ja,
drugą zaś moje oczekiwania.


Życie szczęśliwe jest blisko.
Ledwie na wyciągnięcie ręki.
A jednak za każdym razem, kiedy po nie sięgam,
wymyka się z rąk ze śmiechem
jak Karolinie sznur do czerpania wody
szczęścia, z ich natchnionej studni;
jak uciekające wrześniowi lato.


Nie jestem aniołem, tak śpiewają przechodzący pijacy,
kiedy przeglądają się nad ranem w zatopionym lustrze.
Odbicie marszczy ich twarze w maski faunów,
obraz duszy przekłada się kwaśnym potem,
brak liftingu ze wspomnień czyni niewiarę.


Pośród tego obrazu eklektyczny eksponat, jak
zaśniedziały numizmat. Tylko w najczarniejszą noc
wynurza się i nabiera powietrza.
Czasami odnoszę wrażenie, jakbym współuczestniczył
w tym dziwnym spektaklu.