Niby jedna z pór roku.
A jednak kryje w sobie najwięcej uroku.
Bo ona jakby zawierała w sobie
Każdej pory, po połowie.
Zimy, wiosny, także lata
No i każdą z nich ze sobą swata.
W niej ciepło i chłód aktywnie działają
A i ze słotą często się kumają.
Toteż często w sercach ludzi
Podobnie jak w pogodzie
Podkrada się uczuć złodziej
I kradnie nam dobre humory
Skąd bierze się uczuć niedobór spory.
Pewnie te uczucia wraz z liśćmi fruwają
Stąd znowu ludzi smutki dopadają
Deszcze, zawieruchy i chłody
Kładą się jak na leśnej drodze kłody.
Uczucia przyjaźni i życzliwości
Przez to mają utrudnienia w łączności
Ludzie tak jak i niebo chmurne
Ponurzy, chowają się w miejsca przytulne.
Z rzadka otwierają się na bliźniego
Ledwie uśmiechając się do niego.
Czasem uczucie, gdy słonko zaświeci
Barw jesieni nabierze i z liśćmi poleci
Pofrunie w nieznane, gdzie wigory
Mienią się niczym w słońcu jesieni kolory.
Albo barwy kwiecia letniego
Przez lato, w kąciku jesieni pozostawionego.
Och! Nie płacz już jesieni
Poproszę słońca, to ci oblicze odmieni.