Prawdy do życia nam potrzeba
Jak kromki powszedniego chleba!
Już słyszę głosy:
Bez prawdy się obędziemy.
Bez chleba, niechybnie pomrzemy.

Zapytam - skąd więc prawdy, pilna potrzeba?
Nie wiecie? Bez prawdy wyschnie społeczna gleba!
Nie rozwinie się roślinność uczuciowa
I atmosfera międzyludzka będzie niezdrowa.
Stosunki międzyludzkie skarłowacieją
A uczucia, najzwyczajniej pomdleją.
Takie jest moje Prawdy postrzeganie!
Czy jednak zyska ono powszechne uznanie?
Słyszałem, że bez prawdy obyć się możemy.
A jedynie, bez chleba, rychło pomrzemy.
Znowu, zza pleców, niektórych podszepty dolatują
Że żadnych prawd, do życia nie potrzebują.
Wygląda jakby niewielu murem za prawdą stało.
- Czyżby nam kłamstwo życie ułatwiało?

Prawdo! Gdzie jesteś? W te słowa odezwij się:
Jeśli chcecie żyć godnie, musicie uznać mnie
Za niezbędną czy to się komu podoba, czy nie!

Znowu te podszepty! Choć za Tobą murem stoję.
Czy się im oprę? Czy wytrwam i do końca ustoję?
One zwątpienia, do mej głowy podrzucają
I Gdzie twoja Prawda? głośno już wołają.
A no! Gdzie jesteś? Wszyscy Cię szukamy.
Czasem się zdaje, ze Cię w swych progach witamy.
W ukłonie, każdy przyjąć Cię, godnie się stara
A tymczasem Ty pierzchasz niczym wietrzna mara.

Co ja robię? O jednej prawdzie mówię?
Czuję, że błądzę i Prawdę o Prawdzie gubię.
Słyszy się, że prawd jest tyle ile ludzi
I każdy udowodnić swoją się trudzi.
Słyszę też Prawd jest tyle ile pojęć, ile rzeczy
Każda woła: Jam jedyna! Czy ktoś zaprzeczy?


Mimo, że o Prawdzie, od wieków ludzie dywagują.
Nadal ich, nowe Prawdy zewsząd obskakują.
Nie jednemu, Prawdy sen z powiek spędzają.
Bywa, że niektórzy życie, za Prawdę oddają.

Prawdą niezbitą jest: By godnie i zgodnie nam się żyło
Pokochać bliźniego jak siebie samego by wystarczyło.
Głęboka wiedza, o życiu, w tym by nam pomagała
Bo ona duszę jako pokarm ciało by zasilała.
Więc zadbajmy o to, by nigdy, tak dusza jak i ciało
Bez posiłku, w drogę życia nie wyruszało.