Jacek Kwiecień

Życie Ludzkie...

Życie ludzkie staniało, nie jest w dobrej cenie.
Gdy w początkach ludzkości zabijał kamieniem,
a w późniejszych wiekach o honor kochanki,
rycerz przeciw oszczercy, stawał z mieczem w szranki.
Sam ginął. Gdy zwyciężał to był nagrodzony.
Lecz w pojedynku ginął tylko zwyciężony.
Parę wieków później skończyły się szranki.
Szły na wojnę tysiące, z nimi markietanki.
Król lub car na wzgórku, u stóp bitwa trwała,
w morzu krwi ginących, rodziła się chwała,
dla króla lub cara, on bitwą dowodził.
Żołnierz miał prawo zginąć, po to się urodził.
Wiek minął i szatan znowu się obudził,
w dwóch wojnach prócz żołnierza giną zwykli ludzie.
Żołnierz na polach bitew swój honor zatracił.
Razem z nim giną starcy, kobiety i dzieci.
Teraz nadszedł czas taki, że ktoś paląc dżointa,
siedząc przy klawiaturze wystartuje dronta.
Błotem nie ubrudzony, swą krwią nie splamiony,
gdzieś w odległych krajach zabija miliony.
Życie ludzkie staniało nie jest w dobrej cenie.
A może przywódcy niech wezmą kamienie.
Lub w szrankach z mieczem dadzą przykład męstwa,
bez krwi niewinnych ludzi, dążąc do zwycięstwa,
nie uciekną z placu boju, gdy ranni krwią broczą,
z tego świata z uśmiechem odejdą ochoczo.

J. K.