Byłoby prościej

Wolę myśleć, że świat jest farbowany,
kiedyś był czarno-biały i ktoś cudowny nadał mu kolorów.
Jestem pewien, że szklanka jest w połowie cała, a nie potłuczona
i że to nie moja wina.
Chciałbym wierzyć, że w magnetofonie siedzi jakaś kobieta
i śpiewa specjalnie dla mnie.
Świat byłby prostszy, gdyby kołdra broniła przed wszystkim,
a dłonie matki koiły każdy ból.
Dołożę wszelkich starań,
aby przynajmniej zamknięta w słoiku jaszczurka
nie chciała mnie już nigdy opuścić,
a z ogona, który zgubiła wyrosła druga.

26 lipca 2015r.



Gdy ktoś płacze

Gdy ktoś piękny płacze –
świat się kończy bardziej
i wszystko jest szare,
i boli nas mocniej.
Gdy ktoś piękny płacze –
ja zanikam cały
i nic nie cieszy oczu,
i deszcz za oknem koncert daje.
Gdy poeta płacze –
świat się kręci dalej
i ślad zostaje nikły,
gdzie rozlał się atrament.
Gdy poeta płacze –
to uśmiech ma na twarzy,
na kartkę to wyleje
i piórem wiersz namaże.
8 września 2015 r.




Ucywilizowanie

Ukrywamy fakty sprzed dnia narodzin –
nikt nie dowie się kim byliśmy wcześniej,
budujemy żelazne kurtyny z naszego zapomnienia
i krwawią płody ludzi, którymi się nie staliśmy.
Czas jednak krzywdzi tych bardziej istniejących,
zmusza do szybkiej eutanazji –
narzuca ludziom dekret o postępowości,
pod którym ugina się każdy nienarodzony.
Stają pod ścianą ci pamiętający –
im nie w smak reinkarnacja w obecne zwierzęcości.
Jedną zgraną salwą na rozkaz tłumu
przywraca się świat do poprawności.
23 kwietnia 2016 r.



Zasuszone w pamięci

Sypię ci kwiaty na powrót,
te ususzone w starym kalendarzu,
wyraźnie zaznaczyły kartę
tamtego dnia, gdy były zrywane.
Sypię ci kwiaty na powrót wspomnień,
na wiosnę, w której zabrakło nam lat,
jak świeża trawa byliśmy oboje –
na wszystkie strony kołysał nas wiatr.
Zostały nam już tylko te suche kwiaty,
do których jesteśmy dziś bardziej podobni,
każde wspomnienie, radość, nadzieja
łamliwe są i brak im barw.
17 lutego 2016 r.