Pomilczymy kiedyś razem

muz., sł. Roman Szymański


Przegadamy, co gadane
Wygadane aż do cna
Pomilczymy kiedyś razem
I zamilknie z nami świat

Gdy zadzwoni w uszach cisza
I sam się zasieje mak
Już nie spytam Cię co słychać?
Nie odpowiesz mi i tak
Nie odpowiesz mi, bo

Odpowiedzą za nas drzewa
Kiedy zagra na nich wiatr
Lecz do wtóru nie zaśpiewasz
Bo nietaktem wejść w ten takt

W tę harmonię tak bezgłośną
Przez to doskonałą tak
Usta milczą, skrzydła rosną
I nietaktem wejść w ten takt


u-życie

mam bogate życie wewnętrzne
pomieszkują we mnie liczne istoty
z których większości nawet nie zapraszałem

a i te zaproszone zachowują się czasem dziwnie
weźmy na przykład moją własną duszę
która wpadła na jedno zaledwie wcielenie
po garść doświadczeń

nie zważając na to
że niektóre z nich
potrafią być dla mnie
naprawdę bolesne

kluczę wśród widmowych postaci
szukając tej najbardziej do mnie podobnej
ale nic z tego

są obce
zajmują się swoimi sprawami
i skupiają na własnych celach

ponoć w imię mojego wyższego dobra

ale wiecie co?
dajcie mi na razie te niższe
a potem potępcie za hedonizm

przynajmniej
będę miał co wspominać
gdy mnie w końcu
zbawicie



projektoria


dziś
zapraszam cię do kina
seans
zostanie wyświetlony
na mojej koszuli

około dziesiątej minuty
twoja dłoń zaburzy
precyzyjną stroboskopową mozaikę
akcja przyspieszy
wbrew pierwotnemu zamysłowi reżysera

sami z siebie
stworzymy
pełnokrwistych bohaterów
w trójwymiarze

ciąg dalszy
obejrzę już wprost na twojej skórze
zawstydzona lista płac
zniknie w połowie przypadkowego nazwiska

lecz o końcu nie ma mowy
w tym gatunku
sequele
są wysoce
pożądane