Tren liryczny

Żelazne wrota niby wieko trumny
Zamknęłaś i tylko człek rozumny
Pojmie, że smutek zostawiłaś,
A przecie serca mojego nie rzuciłaś.
Ile boleści łzą z oka spływa
I wiele smutku w duszy przybywa,
Gdyż odejścia swojego chwilą
Zostawiasz kipiel duszy burzliwą.
Zdawać się, powracasz może?
Jak bałwan łódź wznosi nad morze,
Ale za chwilę w przepaści szpony
Opadnie nadziei ton wzniesiony.
Jeśli na nieba czerń skazany
Skąd przyjdzie grzmot nieopisany
I serce rozerwie wraz z duszą,
A siły się żadne nie wzruszą,
Jeno jedyna ma siła słabości,
Przesiąkłszy tęsknotą w bladości,
Na tle grzmotu szkieletem się mieni,
Krzyczeć chce za Tobą, niby szaleni
Pragnący spokoju, ciszy, wyżalenia,
Tak ja pragnę Twojego spojrzenia.
Ty smutek mój uczyniłaś,
W sen z Orfeuszem się rzuciłaś.
Być może nabierasz bez tęsknoty,
Przy śpiewie jego, do snu ochoty,
A mnie zimne jakieś dreszcze
Dotykają ciągle jeszcze.
Nie użali się nikomu moja dusza,
Bo kogóż żal mój wzrusza?
Ptaszyny szczebioczą nad rozstaniem,
Bo i ich życie miłym kochaniem,
W głos oznajmują ból srogi,
Od chat ludzkich po zwierząt barłogi.
Cóż począć mam ja-mikra ptaszyna,
Którą ból rozstania za serce trzyma.
Ciężaru smutkiem opadłej powieki
Dnia czekać,a to nie wieki
I ze świtaniem,gdy wróci nadzieja,
Uśmiechem witać to,co w wierzejach
Pojawi się kształty cudnymi.
Tren gubiąc,a słowy lirycznymi
Blaski dnia przywróci miłe
I smutne myśli zasypię w mogiłę.
Zaś po dniu całym zostaniesz,
Miast Orfeusza do mnie przystaniesz.
Po cóż nam łzy i wieko trumny,
Gdy z chwili każdej mamy być dumni.
Dla nas wspólne wieczory, poranki,
Codzienne odkrycia, życia zgadywanki,
Dotyk dłoni, czułe spojrzenia
I gro całusów bez uprzedzenia.
Jeśli wola boża by wskazywała,
Kanapa w izbie będzie czekała.



Do siebie

Otwierasz serce
Podajesz siebie,
Bo woła ktoś,
I bolą łzy.

A twoja łza
Bolesną jest?
A krzyczy też
I woła też.

Nie roń jej,
Bo śmieszne to,
Że ściska cię
Smutku los.

W zakątku dnia
Przy wtórze łez
Różańca czas,
Serce rozrywa coś.

Goryczą łkań
Pierś niespokojna,
Bo czujesz ból
Minionych chwil.

I kogóż to,
Że jesteś sam,
Jak trawy źdźbło
Na piachu ran.

I padło źdźbło,
A przy nim łza
I słońca skwar,
A życie trwa.